مفهوم عشق از دیدگاه روزبهان بقلی

عشق در تصوف عاشقانه روزبهان بقلی جایگاه ممتازی دارد. این عارف بزرگ قرن ششم قدر ادامه سنّتی که از قرون قبل آغاز شده بود، مفهوم عشق را به شکل برجسته ای در آثارخود، به ویژه در عبهر العاشقی ، ن مطرح کرد. در واقع روزبهان بنای طریقت خویش را درتصوف بر عشق نهاد و گسترۀ این مفهوم در اندیشۀ وی تا بدان جاست که عشق را در تماممراتب هستی، از بالاترین تا نازل ترین مرتبه ساری می داند. از نظر او عشق از صفات حقاست و چون ذات و صفات حق از هم جدا نیستند، پس عشق نیز چون ذات حق قابلتوصیف نیست، و تنها عشق قادر به وصف خود است. عشق را حد و نهایتی نیست و تنهاعشق است که م یتواند رابطۀ میان مخلوق و خالق را به رابطۀ عاشقانه میان عاشق ومعشوق بدل سازد.روزبهان ضمن توجه به انسان به عنوان تجلّی جمال الهی، به حُسن و زیبایی ظاهری درانسان و تأثیر آن در ایجاد عشق در عاشق، عنایت بسیار دارد و میان حُسن و عشق پیوندازلی برقرار می بیند. او عشق انسانی را نردبانی برای رسیدن به عشق ربانی می داند و با ارائۀتقسیم بندی هایی از انواع عشق، چگونگی طی این طریق را بیان داشته است.